w klimacie

Blog ma rok. Niedawno minęło. Dokładnie 13 grudnia. Nie obchodziłam hucznie. Nie i już.
Jakby tego było mało jakoś niedawno też urodziny miałam i ja. 18. Oczywiście. Czyli podwójne świętowanie.
Czy dzień urodzin był jakiś szczególny? Och, z całą pewnością. Z okazji urodzin to nie ja pierwsza wstałam z łóżka i nie ja pognałam do łazienki z Ukochanym Synem. Tym razem na swoje barki wziął to mój małżonek. Małe a cieszy. Naprawdę.
Potem było już zwyczajnie. Trochę życzeń. Ogólnie – spokojny i leniwy dzień.
W moim wieku chyba już powinno się świętować urodzin. Ha ha. Żartuję. Tak naprawdę nie ma to dla mnie większego znaczenia. Mam tyle lat ile mam i już. I nie zamierzam rozpaczać, bo do 4 z przodu już bliżej niż dalej. Tak naprawdę jestem kim jestem dzięki sumie moich doświadczeń zdobytych w ciągu minionych lat. I cieszę się, że nie mam już 18 lat, ani 25. W wieku 25 lat byłam w innym miejscu, które doprowadziło mnie tu, gdzie jestem teraz. Czy coś bym zmieniła? Czy gdybym mogła się cofnąć w czasie, podjęłabym inne decyzje? Och, szczerze, to nie mam zielonego pojęcia. I na tym zakończę może te dywagacje.

Tymczasem oprócz klimatu urodzinowego mamy też ten noworoczny. Nowy początek. U mnie tak się składa, że te dni są blisko siebie, więc nowy początek mogłabym liczyć od dnia urodzin, nie czekając na nowy rok. Ale tak naprawdę Nowy Rok to tylko symbol, data, coś, czego się chwytamy przekonani, że od tego właśnie dnia będzie się liczyć to lepsze. W rzeczywistości każdy jeden dzień, czy to urodziny, imieniny, czy dzień pluszowego misia mógłby być nowym początkiem.
Jednak skoro już mamy ten Nowy Rok to niech będzie – niech to będzie pierwszy dzień reszty naszego życia. Nie marnujmy go. To sen ne vrati.
Bądźmy zdrowi, szczęśliwi i nie bójmy się sięgać po więcej.