rzecz o komplementach

Niedzielny poranek to świetny moment, by coś na bloga napisać, czyż nie? Jest kawa więc do dzieła.

Temat dzisiejszy przyszedł mi do głowy w pracowej kuchni, jak widać kuchnia może być inspirująca. Ha ha. Bardziej inspirująca była w tym momencie rozmowa z koleżanką, więc to raczej temu przypisuję pomysł.

Skąd ten pomysł się wziął tak dokładnie?
Koleżanka owa wyglądała... co tu dużo mówić, po prostu ślicznie, wszystko było dopasowane, sukienka, buty, i generalnie ona cała stanowiła pewną doskonałość. Powiedziałam jej komplement, a ona za niego podziękowała. Trochę próbowała się krygować, ale w końcu przyjęła komplement i podziękowała za miłe słowa. A mi się zaświeciła lampka.
Ileż to razy widzisz kogoś i mówisz: "o, jaka ładna sukienka" a komplementowana osoba zaczyna wywód: "ta sukienka? O, taka stara... wyciągnełam z szafy przez przypadek. Ta bluzka? O rany, kupiłam ją jakieś 3 lata temu, no nie jest to ostatni krzyk mody"... i dalej w tym stylu.
Nie wiem co szwankuje. Poczucie własnej wartości? A może coś jest nadaktywne? Skromność? A może rodzice nam wpoili, że nie wypada się chwalić, doceniać siebie. I wciąż to w nas pokutuje?

Pamiętam jak wiele lat temu, będąc już na studiach, a wizytując swoje rodzinne miasteczko, wpadłam z koleżanką do naszego liceum, żeby odwiedzić nasza wychowawczynię z czasów tzw. ogólniaka. (Tak, nawet po zakończeniu nauki odwiedzałyśmy nasza wychowawczynię, tak, lubiłyśmy ją i tak, wcale nie widzę w tym nic złego). Więc wpadłyśmy do starego ogólniaka, przywitałyśmy się i sprzedałyśmy Pani L. komplement, z całą pewnością prawdziwy, bo ona zawsze wyglądała doskonale. To pewnie było coś stylu "ładnie Pani wygląda", na co Pani L. odpowiedziała z uśmiechem: "tak, dziękuję, wszyscy mi to mówią". Pewnie nas trochę wbiło w podłogę, bo Pani L. zaczęła skwapliwie wyjaśniać nam skąd się to wzięło. Na początku był to żart jej i jej przyjaciółki, ale u nas się przyjął jako wcale nie żart. Teraz widzę to jako pierwszą lekcję przyjmowania komplementów.
Od tej pory kiedy wypowiadam te słowa, zawsze towarzyszy mi uśmiech i wspomnienie pewnego przedpołudnia w ogólniakowej bibliotece.

To raczej nie jest porywająca historia, co? Ale przyznajcie, że jest coś w tym, jak reagujemy na komplementy. Jakby dobre słowo było kulą armatnią, przed którą trzeba się obronić. Tymczasem ono wcale nie ma na celu sprawienia nam bólu. Wręcz przeciwnie! Komplement ma taką fajną, wcale niemagiczną moc, która może spowodować, że zrobi się nam po prostu miło. Czy to takie straszne? Co takiego jest w negowaniu, zaprzeczaniu i umniejszaniu siebie, że wciąż to robimy? Że żałujemy sobie głasków? Że ograniczamy swoim myślom dostęp dobrych myśli i słów? I w imię czego? Przyznam, że nie bardzo to rozumiem.

Pomyśl tylko: ciepłe słowa nie ranią. Nie sprawiają bólu. Ciepłe słowa otulają. Miłe słowa sprawiają przyjemność. Są wyrazem docenienia. I nawet jeśli Ty sama siebie nie doceniasz, może takie miłe słowo sprawi, że jednak spojrzysz na siebie okiem innego człowieka, skarcisz swego wiecznie obecnego wewnętrznego krytyka i pozwolisz sobie na odrobinę luksusu, który w dodatku nic nie kosztuje (!). Wyobraź sobie – to jak przeciąganie się w słońcu, które ogrzewa Cię z każdej strony. Pozwól więc sobie na łaskotanie miłym słowem. I następnym razem kiedy ktoś Cię obdaruje komplementem, przyjmij go i podziękuj po prostu. Może być słowami: "dziękuję, wszyscy mi to mówią". 

*** zdjęcie pochodzi z serwisu freeimages.com