Jesień...

Muszę przyznać, że ta wcale nie nagła zmiana pogody daje mi się we znaki.
Choćbym nie wiem jak chciała nie mogę napisać, że jest nagła. Bo nie jest.
W końcu mamy listopad i wiadomo, że będzie coraz zimniej. Więc nie ma co się dziwić. To naturalna kolej rzeczy. A jednak moja cieplolubna natura dzisiaj przeżyła prawdziwy szok, kiedy musiałam wyjść z budynku, kiedy zaatakował mnie deszcz, a silny wiatr moją parasolkę wywracał do góry drutami raz po raz, a potem jeszcze raz, a potem - nie zgadniecie! Jeszcze raz! I tak do magicznego momentu złożenia tego urządzenia i wciśnięcia się do tramwaju.
Znów wracamy do ciepłych kurtek, śmiesznych czapek, ubioru na cebulkę i do przejmującego chłodu. Wspomnienie niedawnego jeszcze słońca i błękitnego nieba też nie pomaga.
I wiem, wiem. Sorry, taki mamy klimat. Ale to po prostu tak słabo nastraja. Was też?
Jadę więc do domu z pracy. Okutana niebosko, aż mi niewygodnie. Tupiąc na przystanku. Zacierając dłonie lub chowając je do kieszeni. Zima, panie. No prawie. A na pewno już niedługo. Zima za pasem, choć jakby tak zajrzeć za mój pas to z całą pewnością zimy tam się nie znajdzie. Raczej warstwę ocieplającą, którą mój organizm postanowił zgromadzić na myśl o tym, co nadchodzi. I nie mówię tu o rządach partii zwycięskiej w niedawnych wyborach.
Mogłabym westchnąć, że ciepłe kraje mi się marzą. Ale nie. No właśnie. Bo mi to się marzy Irlandia albo (jeszcze bardziej i lepiej) Islandia. Co jak co, ale do ciepłych krajów one się raczej nie zaliczają.
Ech. No dobrze. Może zostawię sobie te marzenia na później, bo w Islandii o tej porze roku, chyba bym zamarzła.
I tym optymistycznym akcentem kończę ten wpis o niczym, prawie.

Niech moc, ciepło ducha i witamina D będą z Wami.