dziwny powód

W drodze do pracy usłyszałam w radio, że dziś jest Światowy Dzień Otyłości.
Czego to ludzie nie wymyślą, prawda? Rozumiem – Dzień Dziecka, Dzień Matki czy Ojca, ale Światowy Dzień Otyłości? Czemu ma służyć „świętowanie” takiego dnia?
Celebrowaniu otyłości czy przestrzeganiu przed nią?

Jeśli celebrowaniu to średnio, jeśli przestrzeganiu to lepiej, ale przecież nie chodzi o to, by tylko tego jednego dnia zwracać uwagę na fakt, że otyłość jest po prostu zła dla zdrowia.
Nie należę do grona osób, którym przeszkadzają ludzie z nadwagą. Absolutnie nie. Nie mam uprzedzeń. Nie psują mi krajobrazu, nie przesłaniają widoków, nie uderzają w moje smakowanie życia czy moje poczucie estetyzmu. Każdy ma prawo do życia, z takiego założenia wychodzę.
Jednak nie mogę przejść obojętnie obok faktu, że nadwaga najzwyczajniej w świecie jest niedobra dla zdrowia. I z całym szacunkiem dla ludzi, dla ich wyborów, jest mi trudno przejść obok tego obojętnie.
Może są tacy, którzy się dobrze z tym czują, nie poddaję tego w wątpliwość, skąd zatem te wieczne diety, głodówki, szukanie sposobu na zgubienie kilku kilogramów…
I nie wymądrzam się wcale, bo jestem szczupła (no prawie). Piszę to ze swojego punktu widzenia – z punktu widzenia osoby, która ze swoją wagą doszła kiedyś do punktu, że już nie mogła na siebie patrzeć, a rozmiar ubrań poszybował w górę duuuużo powyżej 38 (nie przyznam się jednak jak wysoko) i ten moment był znaczący, bo poskutkował zawzięciem się i zrobieniem ze sobą porządku.

Żeby było jasne: nie krytykuję, nie pouczam, nie pokazuję palcami, bo nie o to chodzi, by piętnować i szykanować. Chodzi o to, by nie odrzucać i pomóc. I jeszcze – nie chodzi o głodzenie się, o niezdrowe diety z tysiąca książek stojących na półkach w księgarniach, czy krążących po internecie. Co dla jednego dobre, dla drugiego takie wcale być nie musi. Pamiętajmy o tym. Każdy musi znaleźć swoją ścieżkę i pamiętać o niej nie tylko w Światowym Dniu Otyłości. Trzymam kciuki.

zdjęcie pochodzi z www.freeimages.com